รับได้ไหมถ้าฉันมีใครอีกคน

“ อนึ่ง” นิยายเรื่องนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์เป็นของ 

   นามปากกา “หนึ่งตะวันพันดวงดาว” 

   ผู้แต่ง แต่เพียงผู้เดียว ห้ามมิให้ ผู้ใด คัดลอก ทำซ้ำ  

 หรือ ดัดแปล จะทั้งเรื่อง  หรือ ส่วนใดส่วนหนึ่ง  

 ก็ตาม โดยมิได้รับ อนุญาต เป็น ลายลักษณ์อักษร 

ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ 2537 

ห้ามคัดลอก ทำซ้ำดัดแปลงหรือนำส่วนใด 

ส่วนหนึ่งในนิยายไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น  

     โดยมิได้รับอนุญาติจากเจ้าของผลงาน การละเมิด           

ลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดกฎหมายตาม     

 พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ 2537 ผู้กระทำความผิดต้องได้รับโทษ  

ตามพระราชบัญญัติที่กำหนดไว้ 

     ตอนที่ 1. เรา 

ติ๊ง..ติ๊ง..ติ๊ง.. 

เสียงการแจ้งเตือนของโทรศัพ์ท์มือถือดังขึ้น 

“มีน”หญิงสาวสวยหน้าตาลูกครึ่ง ที่กำลังนั่งแต่งหน้า เงยหน้าขึ้นและรีบจับโทรศัพย์มาดู  

 ทันทีพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆออกมา เพราะนั่นคือเสียงเตือน จากข้อความไลน์ของ 

 “ออมสิน” คนรักของเธอ ที่ตอนนี้เขาไปทำงานอยู่ที่ต่างจังหวัด ได้ทักมานั้นเอง   

ฉันชื่อ “มีน” กำลังเรียนอยู่มหาลัย ปีที่สี่ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง

แห่งหนึ่งในกรุงเทพ ฉันมีคนรักอยู่แล้ว คบหากันมา สามปี 

เธอชื่อ “ออมสิน” เป็นรุ่นพี่ของฉันเอง เธอเป็นผู้หญิงที่ สูง หุ่นดี สวยหน้าคม ผิวสีน้ำผึ้ง 

เป็นคนใจเย็น มีเหตุผล ทำงานเก่งมาก ที่สำคัญ “รักฉันมากที่สุด” 

 แต่ตอนนี้ เขาต้องเดินทางไปทำงานที่ เชียงใหม่ นานถึง  

สามเดือน ทำให้เราต้องห่างกันนแต่เราก็ยังติดต่อกันไม่ได้ขาดไม่ว่าจะเป็นการโทรหา วีดีโอคอล หรือแชทไลน์์ 

 ออมสิน:ที่รัก..หนูตื่นหรือยังคะ  

 มีน:ตื่นแล้วค่ะ  

 มีน: พี่ออมจะไปทำงานแล้วเหรอคะ  

 ออมสิน: กำลังจะไปค่ะ แต่ทักมาหาหนูก่อน   

ออมสิน: คิดถึงหนูนะคะ      

 มีน: ถ้างั้นพี่ออมตั้งใจทำงานนะคะ 

ออมสิน: ค้าบ พี่รักหนูนะคะ  

ออมสิน: ห้ามนอกใจ นะพี่หวง รู้มั้ย  

ออมสิน: อยู่ไกลกัน เป็นห่วงหนูนะคะ  

มีน: ไม่นอกใจค่ะ มีนรักพี่ออมนะคะ 

ออมสิน: พี่ไปทำงานก่อนนะคะ ไว้ว่างเดี๋ยวพี่ทักหานะคะ 

       ฉันชื่อ “ออมสิน” ฉันมีคนรักแล้ว เธอชื่อ “มีน”      เราคบหาดูใจกันมาได้ สามปี  

     “มีน”เป็นคนที่สวย ใบหน้าคม และเป็นคนที่มั่นใจ ในตัวเอง ตามแบบฉบับสาวลูกครึ่ง  

ด้วยความสวยนี้ เธอเลย  เจ้าชู้ไปบ้างในบางครั้ง  ฉันเองเคยจับได้ถึงสองครั้ง  แต่ทุกครั้ง  

“มีน” ก็เลือก ฉันและเลิกคุยกับคนอื่นทันที ถ้าหากจะถามว่า ทำไม ฉันถึงยอมให้อภัย 

คำตอบง่ายๆเลย คือรักไง รักมากจน เกินกว่าที่จะโกรธ  รักเสียจนยอมอภัยให้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้  

ฉันต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด นานถึงสามเดือน  มันก็อดที่จะไม่ให้ ระแวงไม่ได้สินะ 

ติ๊ง 

ติ๊ง 

ติ๊ง 

ออมสิน: หนูคะ ไปเรียนหรือยังคะ  

   มีน: อยู่มหาลัยแล้วค่ะ รอมายต์ กับ ฮันนี้ค่ะ  

ออมสิน: แล้วหนู ทานอะไรหรือยังค่ะ  

มีน: ยังเลย ว่าจะรอเรียนเสร็จแล้วค่อยกินค่ะ  

ออมสิน: เดี๋ยวจะปวดท้องนะคะ ไปหาอะไรร้องท้องก่อน  

มีน: หนูยังไม่หิวเลย  

ออมสิน: ชอบทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อย เลยนะเด็กดื้อ   

ออมสิน: ถ้าอยู่ใกล้ๆนะ จะจับตีก้นเลย  

มีน: พี่ออม กล้าตีหนู เหรอคะ??  

ออมสิน: ไม่กล้าหรอกค่ะแหะๆ  

มีน: มายด์ตบฮันนี่มาแล้วงั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะ  

ออมสิน: โอเคตั้งใจเรียนนะคะถึงห้องแล้วทักมาหาพี่นะ  

. 

.    

“มีน” ระบายยิ้ม กับโทรศัพท์ขณะพิมพ์ ตอบข้อความ กับคนรัก ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ 

เข้ากระเป๋าแล้วจะหันมา   ยิ้มให้กับเพื่อนสาวของเธอ ที่เดินมา ....... 

“มาแล้วจ้า  มาแล้ว”   เสียงของมายต์ สาวลูกครึ่งเพื่อนสนิทของมีนดังขึ้นพร้อมกับการเดินเข้ามา  

“รอนานมั้ย สาว”   ฮันนี่ หนึ่งในแก็งค์ สาวสวยกล่าวทักมีนที่นั่งรอที่ม้าหินอ่อน 

“นั่งรอจนราก จะงอกแล้วค่ะเพื่อน”   มีนตอบกลับเพื่อนไปแบบที่เล่นทีจริง 

 “บ่นเป็นคนแก่เลยนะ สายแค่สิบนาทีเอง  เดี๋ยววันนี้เลิกเรียน แล้วฉันเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษก็ได้”  

ฮันนี่เอ่ยขึ้น ว่าจะเลี้ยงข้าว มีน เพื่อเป็นการขอโทษ มีนที่นั่งรอเธอนาน 

“พูดเองนะ ฉันจะกินให้แก่จนไปเลย”  มีนตอบกลับเพื่อนสาวพร้อมกับอมยิ้ม 

 “ปกติแกก็กินเยอะอยู่แล้วป่ะมีน” ฮันนี่พูด พร้อมกับระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกับมายต์ 

“พวกแก บลูลี่ เราอ่ะชิ..” มีนทำหน้ายู่ใส่เพื่อน 

“ไม่ง้อนะคะสาว 5555” ฮันนี่กล่าวเย้าเพื่อน 

 “รีบขึ้นไปเรียนกันเถอะวันนี้คาบอาจารย์พัชรีด้วย แค่คิดกูก็หนาวแล้ว”     

เสียงมายต์พูดตัดบทขึ้น พร้อมชวนเพื่อนๆขึ้นไปเรียน ในคาบที่กำลังจะถึง 

สามสาว จึงรีบลุก ขึ้นและเดินไปเพื่อให้ทันเข้าเรียน